අපේ දවස ළු

World Spouse Day

අළුත් අවුරුද්දක උදාවුණු 26 වන දවස අද.

ටිකක් ඉන්න අද ඔබ ට “එයා” එක්ක කතා කරන්නට වෙලාවක් ලැබුනා..?

උදේ ටිකක් කාර්‍යබහුලයි නේ? ඇත්ත මගේ ගෙදර ත් එහෙමයි. එතකොට හවස ට... ඇත්ත කොහොම කතා කරන්න ද හවසට දරුවන්ගේ වැඩ, ගෙදර වැඩ සමහර විට ඔෆිස් එකෙන් ගෙදර උස්සගෙන ආපු වැඩ ඔය ටික ඉවර වෙනකොට කතා කරන්න වෙන්නේ හෙට තියෙන දරුවන්ගේ පන්ති ගැන, ගේන්න ඕන අඩුපාඩු ගැන නේ ද..?

මෙහෙම ලියන්න හිතුනේ ;

අද දවස ගැන හොයන කොට මට මෙන්න මේ දවස ගැන හෝඩුවාවක් ලැබුනා නිසා.

World Spouse Day. මේ ගැන එක එක විදිහේ වාර්තා අන්තර්ජාලයේ තියෙනවා. ඒ දිනය නම් කරපු කෙනෙක් සඳහන් වෙන්නේ ත් නැ. ප්‍රධාන වශයෙන් අන්තර්ජාලය හරහා සුබ පතන දිනයක් ලෙසත්  තව තැනක ආරක්ෂක අංශයේ නියුතු “එයා” වෙනුවෙන් නම් කළ දිනයක් සහ නිවාඩු දිනයක් ලෙසත් තෑගි හුවමාරු කරගැනිමකට එහා ගිය  එකිනෙකා වෙනුවෙන් කාලය වෙන්කරන දවසක් ලෙස එක තැනක සඳහන් වෙලා තිබුණා.

ලෝකයා වෙළඳපොල ඉලක්ක කරගනිමින් විශේෂ දින නිර්මාණය කරන නමුත් විවිධ සැමරීම් වලට මගේ කාලසටහනේ ඉඩක් ඇත්තෙම නැ.. මොකද ගතකරණ හැම දවසක් ම මට බිසී....

අනේ නැ  විශේෂ නිසා.

ඉතිං දරුවෝ පාසැලට පිටත් කරලා තේ කෝප්පයක් එක්ක අපි පත්තර විස්තර - රට තොට විස්තර - දේශපාලනය (ඕවා නම් මට ග්‍රීක්),

ක්‍රිකට් (අනේ මං නොදන්නා චෙස්)

අළුත් මත වාද, ඕපාදුප, පොඩි ඒකිගේ කෝලම් - (ආයේ ඒකට අපි දෙන්නාම සූරයෝ )

මගේ බහුශ්‍රැතකම් (ඔව් ඉතිං එයා විතරයි ඒ වා අහගෙන ඉන්නේ) රොකට් වේගෙන් දියුණු වෙන ක්‍රම (හරි ඉතිං ඒවත් මගේ වැදී බණ)

එයාගේ බණ විග්‍රහ (පුදුමයි ඕවා අහගෙන ඉදලාවත් රහත් උනේ නැ තාම)

ඔය ආදී නානාප්‍රකාර සාකච්චා එක්ක මෙලෝ රහක් නැති මගේ තේ කෝප්පයට එයාගෙන් ලැබෙන්නේ ඉහල අගය කිරීමක්. (මේ ක්‍රමේටම තමයි ලුණු නැති කෑම උනත් මං රහට කන්න දෙන්නේ)

ඉතිං හැම දවසක් ම මට විශේෂ මතක සැමරුමක්..

ඉතිං ඔබට ?

එහෙම අහන

මං

එරන්දී 😊   

වෛරය.........

අපිට පුළුවන් ද ටිකක් කතා කරන්න..?

නැ විශේෂ දෙයක්මත් නෙවයි එත් කතා කලොත් ඔබෙත්-මගෙත් ගොඩක් රිදීම් වලට සුවයක් දැනේවි කියලා හිතෙන දෙයක්.....

මට කියන්න ඔබ මේ යෙදුම ජිවිතේ එක් වතාවක් හරි කියලා තියෙනවා ද...?

"I HATE .............." මම වෛර කරනවා .............."

මේ ළග දී දවසක මේ වචනය පිට උනා මගේ චූටි දෝණිගෙන්.... ඇත්තටම මම ටිකක් කලබල උනා.... ඒ එයාගේ තාත්තාත් මමත් අපේ වාග් මාලාවට කිසිසේත් එක් කර නොගත් වචනයක් නිසා.

ආගන්තුක වචනයක් නිසාමත් නෙවෙයි ඒ වචනයෙන් ප්‍රකාශවන හැඟීම දරුවා දැන සිටිනවා ද කියන කාරණාව මට ගැටලුවක් උනා.

මා හොඳින් පුරුදුව සිටින වා ඇය ඉදිරියේ කැරපොත්තකු එහෙමත් නැතිනම් ඇය ත් ඔහුත් අනපේක්ෂිත මොහොතක මා වෙතට විසිකරන රබර් සතකු හෝ දොර මුල්ලක සැඟව සිට කඩා පැනීමක දී හැර කලබල උනත් එය නොපෙන්වා සිටීමට... ඔව් හරියටම ඔබ වගේ :) :)

ඉතිං ඇය කිව්වේ මෙන්න මේ වාක්‍ය

"මම වෛර කරනවා මේ වතුර එකට" - අතෙහි වතුර විදුරු ව පෙන්වමින්

:) :) ඔව් කිසි ගැලපීමක් නොවුණු නිසාත් මගේ රහස් පරීක්ෂක මොළයට එකවර විවිධ සංඥා පහල වීම නිසාත් මං ඇහුවා

"ඇයි පුතේ වතුරට වෛර කරන්නේ"

"නැ මේක නෙක්ටෝ එකක් උනා නම්"....... (හරි ඉතිං දැන් ඔය ආර්ටිෆිෂල් බිම කියලා කැ ගහන්න එපා...) ඒ පාර මම නොදන්නවා වගේ ඇහුවා (හරි ඉතිං මං දන්නවාට වඩා නොදන්නා දේ ගොඩයි තමයි .),

පුතේ ඔය වෛරය කියන වචනෙන් මොකද්ද අදහස් වෙන්නේ කියලා...

උගුර ටිකක් පාදලා කියනවා "කැමති නැ" කියන එකනේ.....

හ්ම්...............

එහෙම කොහොම ද කතාව නවත්තන්නේ....?

මං ඇහුවා කොහෙන් ද පුතේ ඔය වචනේ හොයාගත්තේ...? (ඔව් ඉතිං ඕපාදුප හොයන්න වෙනවා මේ වගේ වැදගත් වැඩ වලදී )

"ආහ්හ්හ් මගේ යාලුවෙක් කිව්වා" "මං වෛර කරනවා මගේ ජිවිතේට" කියලා... ඔහ්......

මං දෝණිට කියලා දුන්නා ඔය කියන " වෛරයේ" හී තේරුම ගැන..... දෝණි පුදුම වෙලා ඇහුවා

"ඇයි අම්මේ එයා එහෙම කියන්නේ... එක හරි බය හිතෙන දෙයක් නේ "

මං දෝණිට කිව්වා යාළුවාගෙන් හෙමින් සැරේ ඒ ඇයි කියලා අහගෙන එන්න........

ආයේ මොන හෙමින් ද පහුව දා ගෙදර ආවේ රොකට් එකක් වගේ. දොර ගාව දීම කිව්වේ

"එයා ගේ අම්මා එහෙම කියලා හැමදාම අඬන වා කියලා"

මා දැන සිටින පරිදි ඇය ඉතා සුරූපී උගත් ධනවත් කාන්තාවක්...... ඒ සියළු සාධක පරදා ඇයට කළකිරෙන්නට හේතුවක් තිබුණා... හේතූ තිබිය හැකි මුත් කවරෙකුටත් ඔබව නොවටිනා මුත් ඔබට ඔබ වටිනා බව, මා ඇයට කී විට ඇය පැවසුවේ "ඔව් ඒක ඇත්ත ඒත් ඔහු මාව ප්‍රතික්ෂේප කරනවා....."

මා ඇයට පැහැදිලි කළා ඔහු ඔබව ප්‍රතික්ෂේප කලත් දරුවා ඔබව අපේක්ෂා කරන බව...

ඇය ඔහුගෙන් ඇත් ව ඔහු නිසා රිදුනු සිතින් ඇති කරගත් වෛරය වෙනුවට සියල්ල දෙස උපේක්ෂාවෙන් බලන්නට දරුවා නම් අපේක්ෂාවට ඉඩ දුන්නා.......

රිදවන්නට පෙර සිතන්න ඔබට හැකි ද වෛර කරන්නකු බිහි කිරීම වගේම කෙනෙකු මානසිකව හිංසාවට ලක්කිරීමේ වගකීම දරන්න......??

මට බැරි බව වගකීමෙන් සිතන

මම

එරන්දී

ඔබ......

ළමා මනස සහ වැඩිහිටි අපි

දරුවෙක් ජිවිතේට එකතුවෙන දවස කියන්නේ දෙමව්පියන්ට ජිවිතේ අමතක නොවන දවසක් බව මම දැනගත්තේ මං එරන්දී ගේ අම්මා කියන මේ කතාව හින්දා .

 ගැහැණු දරුවෝ දෙදෙනෙකු ගේම  අම්මා නිසා තුන් වෙනියා පුතෙක් වේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරගෙන නිලම නිල් පාටින් ඇඳුම් මහපු බවත් නම විදිහට "ධනුෂ්ක එරන්ද" කියලා කල් ඇතිවම සුජානම් වෙලා ස්කෑන් කරන්නෙත් නැතුව මාරම කන්ෆිඩෙන්ට් තියාගෙන ඉස්පිරිතාලේ ගිහින් බැලින්නම් බේබි ටවල් එක දලා ගිහින්, පස්සේ තාත්තාට කතා කරලා කිව්වාම අනේ ඉතිං අවුරුදු නිසා වහලා තිබ්බ කඩයක් මුදලාලි මහත්තයාට කනිපින්දම් කියලා අරවාගෙන ගෙනත් දුන්නාලු. තාත්තා කලබලේට ගෙනත් තියෙන්නේ රෝසම රෝස පාට තුවායක් ලු අම්මා ඉතිං ............... හිතාගන්න පුළුවන්නේ ඕන්න ඔය වගේ කතා අපි තුන්දෙනා ගැනම ඒ අය කියනවා අහන් ඉද්දි දරුවෝ කියන්නේ දෙමව්පියන්ට මොනතරම් සම්පතක් ද කියන එක මං වටහාගන්න පටන්ගත්ත.

මං එයාගේ හස්බන්ඩ් ට සහෝදර සහෝදරියෝ කවුරුත් නැ... ඉතිං ඒ අම්මාට එයාගේ හැඟීම් මොනතරම් ප්‍රබල ද කියනවා නම් අද වෙනකොට අම්මා මං එයාගේ හස්බන්ඩ් කුස පිළිසිඳ ගත්තු දවසේ ඉදලා සියළු විස්තර මං ඒ අම්මාගේ ළඟ ඉදලා බලන් හිටිය ගානට කියන්න දන්නවා (අම්මා බ්ලොගය නොකියවන තාක් මගේ ආරක්ෂාව තහවුරු කළ හැක)

ඔන්න ඔය වගේ මං එයාගේ බබා උපන් දවසේ අමතක නොවෙන සිද්ධිය ක් තියෙනවා ඒ තමයි දෝණි ලැබුනේ සීතල අදික මාසයක සිතල පලාතක. ඉතිං ඇය පැය ගණනකට බාර උනේ ළදරු ඒකකයට. මාව කාමරයට ගේන අතරේ අපි වෙනුවෙන් ඒ මහ රැ ඇවිත් හිටි අපේ ආදරණියයෙකු රථ ගාලට යනතුරු මං එයාගේ හස්බන්ඩ් ගිහින් තිබුණා. ඔය අතරේ පොඩි එකෙක් ගිරිය යටින් අඬනවා ඇහෙන්න ගත්තා, මගේ අම්මා කිව්වා පුතේ මේ නම් අපේ පැටියා කියලා හැරෙන්න ලැබුනේ නැ නර්ස් නෝනා කෙනෙක් අනේ අනේ මෙයාව නම් අපිට තියාගන්න බැ අම්මා නැතුව මෙයා ඉන්නේ නැ කියලා මට දීල ගියා. එත් එක්කම වගේ මං එයාගේ හස්බන්ඩ් හතිහලාගෙන දුවගෙන ආවා , බය උනු අපේ අම්මා ඇයි පුතේ මේ කියද්දී අම්මේ දෝණි ඇඩුවා නේද අහනකොටත් දෝණි යසට මගේ තුරුලේ. අම්මාගේ ඊළඟ ප්‍රශ්නේ උනේ පුතා කොහොම ද දන්නේ..? අම්මේ පාකින් ලොට් එකට ඇහිලා මං දුවගෙන ආවා..... ඔහු කීවාට අපිටත් පිළිගන්න අමාරු උනා. ඊළගට දරුවට නම දාන්න හදන වෙලාවේ එයාට ඕන කලේ නම "මේඝගර්ජනා" කියලා දන්නා (අර සද්දේ නිසා) :) :) :) දෙපාර්ශවයේම අම්මලාගේ දැඩි විරෝධය මත ඔහුගේ ආසාව දිය උනා. 

කෙසේ වෙතත් දෝණි ලොකු වෙන්න ලොකු වෙන්න ටිකක් අපිටත් ගර්ජනා එන්න ගත්තා. 

තරහා ගත්තොත් පොඩි ඩයිනෝසර් පැටියෙක් වගේ දත් විලිස්සාගෙන ඩිමාන්ඩ් කළා. වැඩේ හරියන්නේ නැති බව දැනෙන කොට අපි "අනේ අපි දුප්පත් , අපිට සල්ලි නැ නේ" කියලා ඇඟ බේරගන්න පුරුදු උනා. දවසක් ඉස්කෝලේ වැඩකට සල්ලි ගේන්න කීවාම දෝණි නැගිටලා "අපි දුප්පත් , මං හිතන්නේ නැ අම්මිට්යි තාත්තිටයි ඔය සල්ලි දෙන්න පුළුවන් වෙවී කියලා" කියලා තිබුණා. දෝණිට ඒ බව තේරෙනවා නේ කියලා අපිත් සතුටු උනා......

කාලය ගෙවිලා ගියා දැන් දෝණිට 9 සම්පුර්ණයි... ජනේරුවට එයාගේ දෙවෙනි වාරේ. ඉස්කෝලේ නීතියට අනුව සුකුරුත්තම් බඩු තහනම්. ඉතිං කුඩා වෙන ඇඳුම් පවා පිරිසිඳු කරලා සික්බේ එකට යවන්න ඕනේ. දරුවෙක් ලෙඩ උනාම අමතර ඇඳුමක් හදිස්සියට ඕනේ උනාම අර සංචිතයෙනුයි ඇදුම් නිකුත් කරන්නේ. උපන්දිනයකට බටර් කේක් කැල්ලක් වත් යවන්න තහනම්. ඉතිං ඒ නිසාම අපිත් සැප්තැම්බර් මාසේ අළුත් බෑග් ඇතුළු උපකරණ අරං දුන් නිසා ආයෙමත් පොත් බෑග් ගැන උනන්දු උනේ නැ. එත් මම දැක්කා තුනේ පංතියේ බෑග් එකට දෝණි පොත් දාගන්නවා. 

හොයලා බැලුවාම දෝණි කීවා "නැ මේ බෑග් එක දැන් පංතියේ යාළුවන්ට මතක නැනේ" මං ඇහුවා පුතාට අළුත් බෑග් එකක් ඕනේ ද..? "ඔව්, මාත් ආසයි යාලුවෝ එහෙම ගේනවා... එයාලගේ දෙමව්පියෝ මගේ අම්මාටයි තාත්තාටයි වඩා පෝසත් නේ...." 

ඉතිං මම ටිකක් කල්පනා කළා...

දෝණිව ලඟට අරගෙන පැහැදිලි කළා... පුතේ දැන් අම්මියි තාත්ති පෝසත්... අපි හොඳින් ඉගෙනගෙන , මහන්සි වෙලා වැඩ කරලා සල්ලි එකතු කළා. පුතාට ඕනේ නම් මං බෑග් එකක් අරං දෙන්නම් එත් පුතාගේ ඉස්ලෙකෝන්ම නේ ද උගන්වන්නේ නාස්ති නොකරන්න... සරල වෙන්න කියලා...? 

එයාගේ උත්තරේ උනේ, "ඔව් අම්මි, අළුත් ඇඳුමක් ඇදපු නැති බබාලා කොච්චර ඉන්නවා ද "..... මේ ඔබෙත් අත්දැකීම වෙන්න ඇති.....

දරුවොත් එක්ක වැඩ කරන්න ඕනේ හදවත වගේම බුද්ධියත් මෙහෙයවලා. ඒකට උපාධියකට වඩා උවමනා වෙන්නේ "උපාය"

එහෙම හිතන 

මං 

එරන්දී :)

මේ උපාය ගැන ටිකක් බලන්න