ළමා මනස සහ වැඩිහිටි අපි

දරුවෙක් ජිවිතේට එකතුවෙන දවස කියන්නේ දෙමව්පියන්ට ජිවිතේ අමතක නොවන දවසක් බව මම දැනගත්තේ මං එරන්දී ගේ අම්මා කියන මේ කතාව හින්දා .

 ගැහැණු දරුවෝ දෙදෙනෙකු ගේම  අම්මා නිසා තුන් වෙනියා පුතෙක් වේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරගෙන නිලම නිල් පාටින් ඇඳුම් මහපු බවත් නම විදිහට "ධනුෂ්ක එරන්ද" කියලා කල් ඇතිවම සුජානම් වෙලා ස්කෑන් කරන්නෙත් නැතුව මාරම කන්ෆිඩෙන්ට් තියාගෙන ඉස්පිරිතාලේ ගිහින් බැලින්නම් බේබි ටවල් එක දලා ගිහින්, පස්සේ තාත්තාට කතා කරලා කිව්වාම අනේ ඉතිං අවුරුදු නිසා වහලා තිබ්බ කඩයක් මුදලාලි මහත්තයාට කනිපින්දම් කියලා අරවාගෙන ගෙනත් දුන්නාලු. තාත්තා කලබලේට ගෙනත් තියෙන්නේ රෝසම රෝස පාට තුවායක් ලු අම්මා ඉතිං ............... හිතාගන්න පුළුවන්නේ ඕන්න ඔය වගේ කතා අපි තුන්දෙනා ගැනම ඒ අය කියනවා අහන් ඉද්දි දරුවෝ කියන්නේ දෙමව්පියන්ට මොනතරම් සම්පතක් ද කියන එක මං වටහාගන්න පටන්ගත්ත.

මං එයාගේ හස්බන්ඩ් ට සහෝදර සහෝදරියෝ කවුරුත් නැ... ඉතිං ඒ අම්මාට එයාගේ හැඟීම් මොනතරම් ප්‍රබල ද කියනවා නම් අද වෙනකොට අම්මා මං එයාගේ හස්බන්ඩ් කුස පිළිසිඳ ගත්තු දවසේ ඉදලා සියළු විස්තර මං ඒ අම්මාගේ ළඟ ඉදලා බලන් හිටිය ගානට කියන්න දන්නවා (අම්මා බ්ලොගය නොකියවන තාක් මගේ ආරක්ෂාව තහවුරු කළ හැක)

ඔන්න ඔය වගේ මං එයාගේ බබා උපන් දවසේ අමතක නොවෙන සිද්ධිය ක් තියෙනවා ඒ තමයි දෝණි ලැබුනේ සීතල අදික මාසයක සිතල පලාතක. ඉතිං ඇය පැය ගණනකට බාර උනේ ළදරු ඒකකයට. මාව කාමරයට ගේන අතරේ අපි වෙනුවෙන් ඒ මහ රැ ඇවිත් හිටි අපේ ආදරණියයෙකු රථ ගාලට යනතුරු මං එයාගේ හස්බන්ඩ් ගිහින් තිබුණා. ඔය අතරේ පොඩි එකෙක් ගිරිය යටින් අඬනවා ඇහෙන්න ගත්තා, මගේ අම්මා කිව්වා පුතේ මේ නම් අපේ පැටියා කියලා හැරෙන්න ලැබුනේ නැ නර්ස් නෝනා කෙනෙක් අනේ අනේ මෙයාව නම් අපිට තියාගන්න බැ අම්මා නැතුව මෙයා ඉන්නේ නැ කියලා මට දීල ගියා. එත් එක්කම වගේ මං එයාගේ හස්බන්ඩ් හතිහලාගෙන දුවගෙන ආවා , බය උනු අපේ අම්මා ඇයි පුතේ මේ කියද්දී අම්මේ දෝණි ඇඩුවා නේද අහනකොටත් දෝණි යසට මගේ තුරුලේ. අම්මාගේ ඊළඟ ප්‍රශ්නේ උනේ පුතා කොහොම ද දන්නේ..? අම්මේ පාකින් ලොට් එකට ඇහිලා මං දුවගෙන ආවා..... ඔහු කීවාට අපිටත් පිළිගන්න අමාරු උනා. ඊළගට දරුවට නම දාන්න හදන වෙලාවේ එයාට ඕන කලේ නම "මේඝගර්ජනා" කියලා දන්නා (අර සද්දේ නිසා) :) :) :) දෙපාර්ශවයේම අම්මලාගේ දැඩි විරෝධය මත ඔහුගේ ආසාව දිය උනා. 

කෙසේ වෙතත් දෝණි ලොකු වෙන්න ලොකු වෙන්න ටිකක් අපිටත් ගර්ජනා එන්න ගත්තා. 

තරහා ගත්තොත් පොඩි ඩයිනෝසර් පැටියෙක් වගේ දත් විලිස්සාගෙන ඩිමාන්ඩ් කළා. වැඩේ හරියන්නේ නැති බව දැනෙන කොට අපි "අනේ අපි දුප්පත් , අපිට සල්ලි නැ නේ" කියලා ඇඟ බේරගන්න පුරුදු උනා. දවසක් ඉස්කෝලේ වැඩකට සල්ලි ගේන්න කීවාම දෝණි නැගිටලා "අපි දුප්පත් , මං හිතන්නේ නැ අම්මිට්යි තාත්තිටයි ඔය සල්ලි දෙන්න පුළුවන් වෙවී කියලා" කියලා තිබුණා. දෝණිට ඒ බව තේරෙනවා නේ කියලා අපිත් සතුටු උනා......

කාලය ගෙවිලා ගියා දැන් දෝණිට 9 සම්පුර්ණයි... ජනේරුවට එයාගේ දෙවෙනි වාරේ. ඉස්කෝලේ නීතියට අනුව සුකුරුත්තම් බඩු තහනම්. ඉතිං කුඩා වෙන ඇඳුම් පවා පිරිසිඳු කරලා සික්බේ එකට යවන්න ඕනේ. දරුවෙක් ලෙඩ උනාම අමතර ඇඳුමක් හදිස්සියට ඕනේ උනාම අර සංචිතයෙනුයි ඇදුම් නිකුත් කරන්නේ. උපන්දිනයකට බටර් කේක් කැල්ලක් වත් යවන්න තහනම්. ඉතිං ඒ නිසාම අපිත් සැප්තැම්බර් මාසේ අළුත් බෑග් ඇතුළු උපකරණ අරං දුන් නිසා ආයෙමත් පොත් බෑග් ගැන උනන්දු උනේ නැ. එත් මම දැක්කා තුනේ පංතියේ බෑග් එකට දෝණි පොත් දාගන්නවා. 

හොයලා බැලුවාම දෝණි කීවා "නැ මේ බෑග් එක දැන් පංතියේ යාළුවන්ට මතක නැනේ" මං ඇහුවා පුතාට අළුත් බෑග් එකක් ඕනේ ද..? "ඔව්, මාත් ආසයි යාලුවෝ එහෙම ගේනවා... එයාලගේ දෙමව්පියෝ මගේ අම්මාටයි තාත්තාටයි වඩා පෝසත් නේ...." 

ඉතිං මම ටිකක් කල්පනා කළා...

දෝණිව ලඟට අරගෙන පැහැදිලි කළා... පුතේ දැන් අම්මියි තාත්ති පෝසත්... අපි හොඳින් ඉගෙනගෙන , මහන්සි වෙලා වැඩ කරලා සල්ලි එකතු කළා. පුතාට ඕනේ නම් මං බෑග් එකක් අරං දෙන්නම් එත් පුතාගේ ඉස්ලෙකෝන්ම නේ ද උගන්වන්නේ නාස්ති නොකරන්න... සරල වෙන්න කියලා...? 

එයාගේ උත්තරේ උනේ, "ඔව් අම්මි, අළුත් ඇඳුමක් ඇදපු නැති බබාලා කොච්චර ඉන්නවා ද "..... මේ ඔබෙත් අත්දැකීම වෙන්න ඇති.....

දරුවොත් එක්ක වැඩ කරන්න ඕනේ හදවත වගේම බුද්ධියත් මෙහෙයවලා. ඒකට උපාධියකට වඩා උවමනා වෙන්නේ "උපාය"

එහෙම හිතන 

මං 

එරන්දී :)

මේ උපාය ගැන ටිකක් බලන්න